Agnes had al dagen enorme oorpijn. In Australië kun je naar een drogist (Pharmacy) gaan en aan een apotheker vertellen wat er aan de hand is. Deze kan aan de hand van je verhaal besluiten om bepaalde medicijnen te adviseren. Het werkt als een soort voorportaal voor de huisarts, wat hier GP wordt genoemd. De apotheker mag bepaalde medicijnen verkopen die bij ons alleen op dokersrecept te verkrijgen zijn. Bijvoorbeeld zoiets als Ventolin (pufjes) en diclofinac anti-histamine.
De apotheker vertelde dat Agnes“Aqua Ear” kon proberen, dit werkt direct nadat je het in je oor hebt gedruppeld. Als dit niet werkte moest ze naar een dokter toe. Het werkte niet dus gingen we naar de eerste hulp bij het ziekenhuis in Bundaberg.
Agnes vertelde bij de balie wat er aan de hand is. Dat gebeurd dan bij een triage-nurse. Ze moest vervolgens een formulier invullen met naam, adres en iza nummer en ze maakten een kopie van het paspoort. We konden vervolgens wachten. Op de tv verscheen een scherm dat niet geholpen werd op tijdstip van binnenkomst, maar op urgentie van het probleem. We vonden dit maar een vreemd systeem. Het was een oude wachtruimte, en het deed allemaal niet erg schoon aan. Het gebouw was ook oud en dat kon je binnen ook aan alles zien. We hadden buiten al een man zien staan in de regen die aan een infuus zat die aan een paal met wieltjes naast hem stond. Hij stond te wachten op een ambulance om vervoerd te worden. Hadden we ook nog nooit gezien.
Na een lange tijd wachten werd ze opgeroepen. Haar temperatuur en hartslag werden gemeten. Dit was goed, maar betrof een standaard procedure.Vervolgens konden weweer terug in de wachtkamer. Een uur later werden we opgeroepen door de dokter.
De diagnose is: een grote oorontsteking die met druppels en tabletten behandeld moet worden. Hij heeft een `wig`in het oor gedaan. Dit is een soort watje die er vanzelf uitvalt als de zwelling afneemt. Dit zou na ongeveer 5 dagen zijn. Met tabletten en oordruppels zou het met zo’n 5 dagen over moeten zijn. Zwemmen mag nu niet. Het oor mag helemaal niet nat worden. Nu de papieren afhandeling. Er moest een geel papier ingeleverd worden bij de balie. Hier vertelde de dame dat Agnes een formulier moet ondertekenen en dat we dan niks hoeven te betalen. Als we dat niet willen moet de nota wel worden betaald. Die handtekening werd dan ook snel gezet. Met een recept gingen we naar de medicijnenafdeling. Daar lieten we het briefje zien. De man vertelde als we geen 4,5 uur wilden wachten op de medicijnen dan konden we beter naar een drogist gaan om ze op te halen. De medicijnen zouden daar hetzelfde kosten, maar daar konden we ze zo meekrijgen. Hij vertelde dat dit komt omdat de Australische healthcare het heel druk heeft en dat er daarom zulke lange wachttijden zijn overal. Dat vonden we een fijn advies en we verlieten snel het ziekenhuis.
We waren voor 11 uur binnen bij de emergency en we waren pas om 2 uur weer bij de camper.
Echter na 2 dagen werden de klachten alleen maar erger. Daarom moesten we weer naar het ziekenhuis. Nu in Rockhampton. Daar was het een net gebouw, ondanks dat er naast een nieuw gebouw werd geplaatst, het leek er schoon en het rook er fris en we werden geholpen op tijdstip van binnenkomst. Heel anders dan in Bundaberg.
De triage nurse was een man en die wist van een overeenkomst die Australië heeft met Nederland en dat we geen kosten hoefden te betalen voor doktersbezoek.
De dokter die we al snel kregen te spreken, nog geen 10 minuten wachten, vermoedde dat de pijn te maken had met een schimmel in plaats van een ontsteking. En de pillen en druppels waren een anti-biotica en die werken niet tegen schimmels.
Hij heeft ons ergens tussen andere afspraken in weten te zetten en liep met ons door het ziekenhuis naar de juiste afdeling. Erg fijne service! Hij vermoedde dat hiervoor eigenlijk wel betaald moet worden, maar we hoefden geen papieren in te vullen.We moesten nog wel bijna 2 uur wachten, maar dat was beter dan een nieuwe afspraak te moeten maken over bijvoorbeeld een paar dagen.
De oorarts heeft met een camera in het oor gekeken en zag dat er inderdaad schimmel in zat. Met een holle naald heeft hij de grootste stukken eruit gezogen. Hij vertelde dat dit zomaar kan ontstaan als er ergens een schimmel de kans krijgt in een oor binnen te komen. Vaak door vervuild water. Maar ook de grote luchtvochtigheid die wij Europeanen niet gewend zijn.
Er hoefde verder geen nieuwe medicijnen worden aangeschaft en wij konden nu weer verder met de reis. Het is nu zaak het oor 5 dagen droog te houden. Dat valt niet mee, want het regent hier regelmatig en daarnaast is het “sticky hot”! Want we zitten nu immers in de tropen.
